Film: Oči moje majke (The Eyes Of My Mother)
Režija: Nikolas Pesi
Scenario: Nikolas Pesi
Uloge: Kika Megales, Vil Bril, Olivija Bond
Trajanje: 76 min
Proizvodnja: SAD, 2016.
Debitantski film Nika Pesija, “Oči moje majke” predstavlja delo koje zaista dugo nisam imao prilike da vidim. Može da se uporedi sa Linčovim filmom “Brisač” (Eraserhead, 1977.) ili sa nekim psihološkim hororima Ingmara Bergmana poput filma “Vučiji sat” (Hour Of The Wolf, 1968.). Pre svega ovo je rediteljski film koji nema izraženu strukturu u scenariju koliko ima izražen smisao za kadar i atmosferu. Slika je u crno-belom dizajnu koji u velikoj meri doprinosi teskobi i mučnini koju gledalac ima prilike da oseti od početka do kraja. Jedna od prvih scena i ujedno jedina dramska scena sa konkretnim dijalogom je najjezivija scena koju sam video u novijim horor filmovima. Sa druge strane mnogima se film neće dopasti, težak je za stomak, a u većoj meri spor i nedinamičan sa vrlo malo radnje i dijaloga, a mnogo simbolike. Sličnu teskobu sam još jedino osećao gledajući francuski splatter horor “Mučenice” (Matryrs, 2008.), s razlikom što ovaj film nije toliko eksplicitan.
Film je podeljen u tri čina u kojem svaki predstavlja jednu celinu i prati odrastanje i razvoj Franciske koju tumači u detinjstvu Olivija Bond, a kao odraslu Kika Megales. Ove tri faze predstavljaju razvojni put jednog psihopate koji ima svoje logične razloge zbog kojih radi ono što radi. Nikakava posebna radnja i situacija ne postoje, a scenario je menjan u toku snimanja kroz dijalog između Kike i reditelja kako bi se njen karakter što upečatljivije i originalnije predstavio.
“Oči moje majke” premijerno je prikazan na Sundance festival u januaru ove godine, a ubrzo se našao i u bioskopima širom Amerike. Nik Pesi sa svojih dvadeset i šest godina prestavlja mladog pespektivnog reditelja njujorške filmske škole kojem je ovo debitanstvko ostvarenje. Napokon zaista ovaj film uz svu svoju pretencioznost i manjak konkretnog scenarija predstavlja najstilizovaniji horror film ove godine u najmanju ruku.
Nenad Lančuški
No comments:
Post a Comment