IZMEĐU MONSTER HORORA I PSIHO TRILERA

Film: Ulica Kloverfild 10 (10 Cloverfield Lane)

Režija: Den Trahtenberg

Scenario: Džoš Kembel i Robert Stuken

Uloge: Džon Gudmen, Meri Elizabet Vinsted, Džon Galager

Trajanje: 85 min

Proizvodnja: 2016. SAD

Ovo je jedan od filmova koji me je zatekao nespremnog, najavljen je svega 2 meseca pre premijere bez ikakvih prethodnih vesti o produkciji. Ali nije to ono što me je zateklo, jer je Dž.Dž.Abrams to isto uradio sa prethodnim filmom iz Kloverfild franšize. Ono što me je iznenadilo je, za razliku od “Kloverfilda” iz 2008. godine, ovaj film zainteresovao nakon što sam odgledao trailer.

Found footage žanr mi nikada nije bio naročito interesantan, o čemu svedoči da do danas nisam odgledao legendarni “Projekat veštica iz Blera”. Iako postoji par filmova ovog žanra koji su mi interesantni, “Kloverfild” nije bio jedan od njih, uprkos tome što sam želeo da ga volim, kao veliki ljubitelj lovkraftovskog horora. “Ulica Kloverfild 10” je već sa prvim trailerom upakovala lepu dozu misterije, ne samo o priči koja prati glavne junake, već i o mogućoj vezi sa prvim filmom, a ujedno i razjasnila, na moje zadovoljstvo, da ovo neće biti found footage film.

Na prvi pogled deluje kao da ova dva filma nemaju nikakve veze, a zato postoji veoma dobar razlog. Prvobitno je scenario za ovaj film napisan kao spekulativni scenario za horor film sa mikro budžetom po imenu “Podrum” (The Cellar), i kao takav je dospeo na top listu scenarija 2012. godine koju je formirao sajt The Tracking Board, nakon čega ga je kupila produkcijska kuća Paramount i prosledila svojim manjim kućama, Bad Robot i Insurge, koje su zadužene za rad sa filmovima sa malim budžetom. Ovde je scenario dobio kodno ime Valencia i dalji razvoj projekta je čuvan u tajnosti. Iako ne želim da pokvarim gledanje filma, moram reći da on sa razlogom sadrži referencu na “Kloverfild” u svom imenu, i da postoji mogućnost da ovaj serijal izraste u interesantnu franšizu, ako je suditi po cliffhangeru kojim se film završava, ali i ambiciji Dž. Dž. Abramsa.

Mislim da se tajnost isplatila, jer je upravo ta misterija deo magije koja vas drži prikovanom uz ovaj film, sve do samog kraja. Narativ prati mladu ženu Mišel (Meri Elizabet Vinsted) koja nakon svađe sa momkom seda u automobil i napušta grad. Negde van grada doživljava saobraćajnu nesreću, nakon čega se budi u ćeliji, zakačena na infuziju. Ubrzo otkriva da se nalazi u podzemnom atomskom skloništu u koje ju je doveo bivši marinac Hauard (Džon Gudmen), koji tvrdi da joj je spasao život, kao i još jednom muškarcu po imenu Emet. Hauard misli da se napolju desio nuklearni napad sa nepoznate strane i da je vazduh kontaminiran i zato ne dozvoljava nikome da napusti sklonište. Ali Mišel ubrzo saznaje od Emeta, koji poznaje Hauarda od ranije, da Hauard “ima crni pojas u teorijama zavere”. Kako vreme otmiče trojka postaje sve paranoidnija i osećaj klaustrofobije se sve više pojačava, sve do preokreta u trećem činu koji ne želim da otkrijem.

Ovaj film je rediteljski prvenac Dena Trahtenberga, koji je uspeo da stvori efektnu atmosferu nelagode i misterije, sa veoma malim brojem likova i elemenata. Po atmosferi film me najviše podseća na kultni film “Mizeri” (Misery, 1990.) snimljen po romanu Stivena Kinga. Na sličan način je i ovde stvoren osećaj psihološkog horora između glavnog lika i navodnog dobrotvora koji ga je spasao od sigurne smrti. Tom osećaju svakako doprinosi i izvedba glumačke ekipe, prvenstveno Meri Elizabet Vinsted, koja uspešno kanališe duh Elen Ripli ili Sare Konor. Poređenje sa Ripli ili Konorovom je više nego prigodno, sa obzirom na žanr, ali i na to da je Mišel proaktivan lik koji ni u jednom trenutku ne postaje stereotipna “dama u nevolji”, što je značajno za horor film gde su likovi, pogotovo ženski, prečesto svedeni na jednodimenzionalne klišee.

U filmu poput ovoga, sa veoma ograničenim brojem lokaliteta i likova, dosta je teško držati radnju zanimljivom sat i po ili više, jer najveće breme pada na glumce koji se moraju okrenuti teatralnosti da bi zadržali intenzitet scene. U ovome briljira Džon Gudmen koji se sa lakoćom transformiše od ranjivog ratnog veterana u nestabilnog paranoika, i svojim ogromnom pojavom ispunjava klaustrofobični prostor podzemnog skloništa.

Muziku je komponovao Ber Mekriri, poznat po svojim kompozicijama za serije “Svemirsku krstaricu Galaktika” (Battlestar Galactica) i “Okružen mrtvima” (The Walking Dead). Mračne orkestralne kompozicije lepo nadopunjuju atmosferu filma, bez preterane upadljivosti.

Eventualne zamerke na film bi mogli uputiti ljubitelji originalnog “Kloverfilda” koji su očekivali nastavak priče iz prvog dela, koji će ostati iznevereni. Ali ako ovaj film posmatrate zasebno, ili vam se kao meni dopada distanciranje od found footage tradicije originala, onda ćete uživati u ovoj horor misteriji.

Aljoša Tomić