Film: Zelena
soba (Green
Room)
Režija:
Džeremi
Solnijer
Scenario:
Džeremi Solnijer
Uloge:
Anton Jelčin, Imogen Puts, Alija Šavkat
Trajanje:
95 min
Proizvodnja:
SAD, 2015.
Džeremi
Solnijer je reditelj mlađe generacije, sa svega par dugometražnih
filmova, ali sa već izgrađenim stilom, a njegov najnoviji film
“Zelena soba” nam to potvrđuje. Kada govorimo o ovom filmu, prvo
moramo pomenuti njegov prethodni film, “Plava ruina”
(Blue Ruin, 2013.), kao i “Napad na policijsku stanicu 13”
(Assault on precinct 13, 1976.) Džona Karpentera.
U
kakvoj je on vezi sa ova dva filma? Prvo, ovaj film je tematski i
stilski povezan sa “Plavom ruinom”, oba se bave temom osvete, i
dele identičan vizuelni i pripovedački stil karakterističan za
Solnijera, kao i deo glumačke ekipe sa kojima Solnijer sarađuje od
studentskih dana (na prvom mestu Mejkon Bler). Solnijer u svojim
filmovima gradi mračan i sirov svet, koji je u kontrastu sa njegovim
smirenim pripovedačkim stilom, kroz koji se provlače kratki
spokojni kadrovi, koji služe kao svojevrstan apstrakt događaja u
filmu. Takođe, njegov svet nije svet tipičnog holivudskog filma,
ovde tehnologija uvek zakazuje, kao i planovi likova, što zbog
njihove nesposobnosti, što zbog igre slučaja. Ovaj svet je
pre-digitalni, savremeni elektronski uređaji i mediji imaju vrlo
malo značaja ovde, telefoni su neupotrebljivi, upaljeni TV ne
prikazuje informacije koje želimo, a na socijalne mreže se gleda
snishodljivo, jer kako kaže jedan od glavnih junaka “Zelene sobe”:
“Kada sve preneseš u virtuelni svet, izgubiš teksturu.” Sve
navedeno, Solnijer vešto koristi kao generator tenzije, ali i da bi
stvorio crnohumorne momente kojim oba filma obiluju.
Sa
druge strane Karpenterov uticaj na Solnijerov stil je vidljiv još u
njegovom prvom dugometražnom filmu “Ubilačka žurka” (Murder
Party, 2007.). Od tada Solnijer se odaljio od njega i izgradio
sopstveni stil, ali “Zelena soba” predstavlja direktan omaž Karpenterovom
klasiku “Napad na stanicu 13”.
Film
prati članove pank benda koji u svom kombiju putuju severozapadom
Amerike, gde pokušavaju da izađu na kraj sa finansijskim problemima
svirajući po malim klubovima za sitne novce. Nakon što im poslednja
tezga potpuno propadne, u trenutku očaja prihvataju svirku u jednom
ultra-desničarskom klubu izolovanom u šumama Oregona. Svirku
započinju pesmom Dead Kennedy-ja "Nazi Punks Fuck Off", i ironično,
nije to ono što ih uvali u nevolje. Nakon završene svirke po
povratku u zelenu sobu – sobu u kojoj se članovi benda pripremaju
za svirku, postaju svedoci ubistva, ali uspevaju da se zaključaju u
sobu. Tada počinje opsada zelene sobe od strane neo-nacista, nalik
na ou iz Karpenterovog “Napada na stanicu 13”.
Za
razliku od Solnijerovih prethodnih filmova, za ovaj su regrutovani
holivudski glumci, predvođeni Antonom Jelčinom (koji je tragično
preminuo prošlog juna) i Patrikom Stjuartom, koji glumi vođu
nacista i glavnog zlikovca. Svi glumci sasvim pristojno odrađuju
svoj posao. Gluma je nepretenciozna, ali sjajno uklopljena u
atmosferu B filma.
Solnijer
majstorski drži tenziju na nivou od samog početka zapleta, i film
ne gubi energiju do samog kraja. Povremene splatter scene mogu
uznemiriti stomak i onima naviknutim na eksplicitnije sadržaje, ali
ljubitelji gore horora će to znati da cene. Treba pomenuti i
interesantan pripovedački pristup, identičan onome iz “Plave
ruine”, a koji sadrži elemente misterije. Naime, u oba slučaja
stavljeni smo na kraj događaja koji su uzrokovali zaplet filma, i
postepeno nam se otkriva delić po delić informacija koji otkrivaju
uzroke trenutnih događaja, što je sjajan način da se zadrži
pažnja gledalaca.
Na
kraju, želim da kažem da je ovaj, kao i prethodni Solnijerovi
filmovi B film, ali B film u svom najboljem svetlu, u kome se do
maksimuma koriste dostupni resursi, a šminka radi samo ono što i
treba da radi – da akcentuira kvalitet filma. Preporučujem ovaj
film zaljubljenicima u B film, kao i ljubiteljima Karpenterovog
opusa, a ako ste ljubitelj holivudskog mainstream horora, držite se
podalje od ovog filma.
Аljoša Tomić
No comments:
Post a Comment