ŠEST NAJBOLJIH HOROR FILMOVA U 2015

2015. je bila interesantna godina za horor film, izašli su mnogi dugo očekivani nastavci poznatih franšiza ("Zlokoban", "Astralna podmuklost", "Paranormalna Aktivnost", "Kletva"), više rimejka klasičnih horora ("Poltergajst", "Viktor Frankenštajn"), ali i veliki broj originalnih priča, kako niskobudžetnih, tako i visokobudžetnih naslova. Na žalost, filmovi koji su najviše obećavali su često i najviše razočarali, ali zato su na našu listu dospeli filmovi koji su se pojavili niotkuda i prijatno nas iznenadili. Ima tu filmova renomiranih reditelja, ali i rediteljskih prvenaca, filmova sa velikim budžetima, ali i naslova iz nezavisnih produkcija. Pogledajmo 6 horor filmova koji su nam se najviše dopali u protekloj filmskoj godini.

6. PROLEĆE (SPRING)

ULOGE: Lu Tejlor Puči, Nađa Hilker, Vanesa Bednar

REŽIJA: Džastin Benson, Aron Skot Murhed

Možda i najbolje ostvarenje ova dva reditelja do sada jeste upravo ovaj film, koji je pored mnoštva nominacija dobio i dve nagrade, prvu za najboljeg glumca koju je poneo Lu Tejlor Puči na Festivalu Filmova Fantastike (Fantastic Fest) u Ostinu i nagradu za najbolji film na Internacionalnom Filmskom Festivalu Fantastike u Parizu (Paris Internacional Fantastic Film Festival). Njihova saradnja poznata je ljubiteljima horora i od ranije preko filma “Odluka” (Resolution 2012.) i filmova iz antologije “VHS” (V/H/S 2014.). U ovom filmu imamo elemente naučne fantestike, misterije i horora koji su upakovani u ljubavnu priču smeštenu na obalu italijanskog mora.

Radnja filma prati mladića Evina (Lu Tejlor Puči) koji je pored gubitka roditelja napravio prekršaj zbog kojeg ga traži policija i primoran je da ode iz Amerike za Evropu. U malom italijanskom mestu sreće devojku Luiz (Nađa Hilker) sa kojom se upušta u ljubavnu avanturu. Stvari se komplikuju kada shvati da ona nije samo obična devojka.

5. TOMAHAVK OD KOSTI (BONE TOMAHAWK)

ULOGE: Kurt Rasel, Patrik Vilson, Metju Foks

REŽIJA: S. Kreg Zaler

Ovaj film je Zalerov rediteljski debi, snimljen prema njegovom scenariju. Naročito interesantan jer je smešten u okrilje divljeg zapada krajem XIX veka, tematski okvir koji nije često korišćen u horor filmu. Izuzetno napisani dijalozi, kao i izvedbe glumaca čine likove živima, a gledaoce emotivno vezanim za njih, što se isplaćuje u trećem činu filma, u kome horor aspekt dolazi do izražaja. Tada se film izneneada transformiše u brutalan splatter film, koji neće prijati gledaocima slabijeg stomaka. O sjajnim izvedbama glumaca svedoče i nominacije za najbolje uloge na nekoliko filmskih festivala, kao i nekoliko nominacija za najbolji scenario i horor film.

Radnja prati četiri muškarca koji polaze u potragu za otetim sugrađanima nakon napada odmetnutog kanibalističkog plemena indijanaca. Šaroliku ekipu čini šerif Hant (Kurt Rasel), njegov zamenik Čikori (Ričard Dženkins), revolveraš Bruder (Metju Foks) i kauboj Artur (Patrik Vilson). Kroz višednevno putovanju za vreme koga se suočavaju sa mnogim preprekama, formira se veza među njima i postaju prijatelji. Na kraju puta shvataju da su brojno nadjačani, i počinje borba za puko preživljavanje.

4. ONO KOJE PRATI (IT FOLLOWS)

ULOGE: Mika Monro, Kir Gilhris, Olivia Lučardi

REŽIJA: Dejvid Robert Mišel

Film koji daje omaž slešerima iz osamdesetih, ali ih ne posmatra iz nove perspektive menjajući formu izražavanja, već ovaj film u maniru post-modernog horora odlazi još dublje u menjanje samog progonitelja, odnosno monstruma, odnosno objekta straha u slešer filmovima. Na ovaj način prvi horor film Dejvida Roberta Mišela predstavlja inovativnost na polju samog horora, sadržeći u sebi ne samo nove oblike straha i jeze već i korespondenciju sa klasicima ovog filmskog žanra.

Protagonista filma je devojka koja odlazi u izlazak sa momkom kojeg je tek upoznala, on joj nakon seksa otkriva tajnu da joj je polnim putem preneo nešto što će je pratiti u nameri da je ubije. Jedini način da ga se otarasi jeste da na isti način tu stvar prenese nekom dalje, ali mora da zna da ukoliko to ubije žrtvu, vraća se na prethodnu sve do početka linije prenošenja. To biće može da izgleda kao neko koga poznaje ili kao slučajni prolaznik, što u gledaocu posle filma ostavlja prostor za transfer straha u vlastiti žviot nakon što izađe na ulicu.

3. GRIMIZNI VRH (CRIMSON PEAK)

ULOGE: Mia Vasikovska, Džesika Častein, Tom Hidlston

REŽIJA: Giljermo del Toro

Ovo je prvi del Torov holivudski “meksički” horor film, koji tematski nastavlja ono što je počeo sa “Kronosom” (Cronos 1993.), “Đavoljom kičmom” (The Devil’s Backbone 2001.) i “Panovim lavirintom” (Pan’s Labyrinht 2006.). Del Toro je poznat kao posvećeni fan žanra i to se vidi u svakom aspektu produkcije njegovih filmova, pa tako i u ovom koji je inspirisan klasičnim filmovima horor žanra kao što su “Isterivač đavola” (Exorcist 1973.), “Predskazanje” (The Omen 1976.), “Isijavanje” (The Shining 1980.) i drugi. Impresivni setovi izgrađeni od nule, bez pomoći digitalnih efekata, scene i kostimi dizajnirani u maniru klasičnih technicolor filmova, scenario koji je doživeo 12 iteracija pre nego što je usvojena finalna verzija, pažljiv kasting sastavljen od vrhunskih holivudskih glumaca, sve to garantuje estetski doživljaj za ljubitelje gotskog horora.

Priča filma je najbolje sažeta od strane glavnog lika na samom početku filma: “To nije priča o duhovima, već priča u kojoj se pojavljuju duhovi.” Radnja prati mladu američku spisateljicu Edit Kušing (Mia Vasikovska), ćerku bogatog industrijalca, koja nakon smrti svoga oca, započinje ljubavnu romansu sa misterioznim strancem iz Engleske, Tomasom Šarpom (Tom Hidlston). Oni zajedno odlaze u njegovu porodičnu kuću gde će Edit otkriti tragičnu istoriju Šarpove porodice i breme koje ga prati do danas.

2. BEZ PRIJATELJA (UNFRIENDED)

ULOGE: Heder Sosaman, Metju Borer, Kortni Halverson

REŽIJA: Levan Gabriadze

Interesantan horor film koji je na granici da postane eksperimentalni. Produkcija je trajala svega 16 dana, a ceo film je snimljen iz jednog pokušaja, u realnom vremenu, dok su svi glumci bili pred svojim računarima i komunicirali preko Skypea, a čak i audicije za uloge su obavljene online. Producent filma, Timur Bekmambetov, kaže da je ideju za film imao još pre petnaestak godina, ali je stavljena u pogon tek sada. Verovatno je i bolje tako, jer tema filma nikada nije bila aktuelnija nego danas. Film se posredno bavi problemima novih generacija koja odrastaju uz digitalne cyber tehnologije i koja se sreću sa svim opasnostima tog sveta kao što je između ostalog i cyber zlostavljanje. Na izvestan način film predstavlja vezanost ovih generacija za medije i digitalne komunikacije. Cyberspace je produžetak njihovih života, a računari i mobilni uređaji su proteze kojima pristupaju cyber stvarnosti, u kome se dešavaju dobre i loše stvari.

Radnja filma je vizuelno smeštena na ekran računara, gde se okuplja šest prijatelja kako bi se družili online. U toku večeri kada se odigrava radnja filma priključuje im se misteriozna osoba sa naloga njihove preminule prijateljice. U početku svi misle da je u pitanju neumesna šala, sve dok misteriozna osoba ne počne da otkriva njihove mračne tajne.

1. DEČAK (THE BOY)

ULOGE: Dejvid Mors, Džard Briz, Rein Vilson

REŽIJA: Kreg Vilijam Meknil, Klej Meklaud Čepman

Najbolji ove godine je prvi dugometražni film Meknila kao reditelja i ko-scenariste i pisca Čepmana. Ova dva stvaraoca koja su sa kratkometražnim filmom “Henlej” (Henley 2011.) inspirisanog Čepmanovom novelom “Gospođa Korpus” (Miss Corpus 2003.) osvojili nekoliko nagrada na festivalima kratkog filma, uklopivši svoju literaturu i režiju sa glumom devetogodišnjeg Briza.

Radnja filma smeštena je u motel pokraj puta gde se ne zaustavljaju putnici previse često. Motel vode otac (Dejvid Mors) i njegov devetogodišnji sin Ted (Džard Briz) koji je u svom usamnjenom dečijem svetu izgradio vlastitu logiku i smisao života, na granici između stvarnog i fantastičnog. Međutim on nikada ne tone sa one strane fantazije već se zadržava u realnosti pokušavajući da dobije pravdu. Ted ne oseća krivicu i empatiju što ukazuje na znakove sociopatije, a pri tom okrivljuje oca za vlastitu usamljenost i nesreću.

Nenad Lančuški i Aljoša Tomić